شاخساران سرمست... دل گل غرق سرور... سبزه در فکر بهار خاک، گویی که تبسم بر لب.... همگان دل شادند. کوه، قد کشیده بلند ـ سینه اش در دل ابرهای سیاه چشمه ساز می زند باز، زخمه بر تار صخره های ستبر بزم، بزم گل و پروانه و شمع... قاصدک پرمی کشد، تا اوج سفرهای بلند مریم و سوسن و نرگس... همگان دل شادند. مبادا! دلکی غرق باشد در زمستان خیال نکند! دلبرکی جا بماند در برف سکوت....... که باران در راه است. ... و قطره های زلالش چه عجولند بر بوسه خاک ... چه رقیبند بر سیل مهیب آری ای باران!... ببار ببار برمن... که دلم لک زده بر ساز دلت باران ببار!... و بزن، سیلی عشقت را بر شیشه تاریک دلم باران ببار!... که بی چاره نگاهت شده ام! اشکهای شب زده رخت بربندد... که راهی ندارد بر گونه من ضربان های نفس گیر تلاطم... وای نه!... نبض هایم نمی خواندش دگر باران!... مرا از خود مران! که گرفتار توام... دستم را بگیر و در خود بیامیز.... تا آمیخته شوم در آغوش بی کرانت. باران مرا ببر... بگذار زندانی ات باشم.... قفسم را نشکن.... تو مکن آزادم... گر رهایم سازی... بخدا خواهم مرد... من زنجیر تو را می خواهم... بگذار با پیوند عمیقم با تو .......... رخنه کنم بر دل خاک برود عطر دل انگیزش در عمق دلم بشود خاکی خاکی از نو...حجم سنگین تنم باران ببار بر من!... بگذار گیسوانم زیر دستان نوازشت خیس تب و تاب گردد... باران ببار بر من!... بگذار صورتم زیر بوسه های دانه دانه ات، تبرک یابد... ببار!...تا که چشم هایم، اشک شوقش را از تو یغما ببرد... ببار!...تا شانه هایم، زیر پنجه های مهربانت، جان دوباره گیرد... ببار!...که انگشتانم، با لمس نگاهت، قنوت شب باشد... خرابم کن، تا روانت گردم.... و بسازم باز!... بسازم باز!...
| Design By : Pichak |
آمار وبلاگ