آتشی نمى سوزاند "ابراهیم" را ، و دریایى غرق نمی کند "موسى"را ؛ مادری ،کودک دلبندش را به دست موجهاى خروشان "نیل" می سپارد ، تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش ؛ دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند ، سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد ! مکر زلیخا زندانیش می کند ، اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند... از این "قِصَص"قرآنى هنوز هم نیاموختی؟! که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند ، و خدا نخواهد ؛ نمی توانند ... او که یگانه تکیه گاه من و توست ! پس ؛ به "تدبیرش" اعتماد کن ، به "حکمتش"دل بسپار ، به او "توکل"کن ؛ و به سمت او "قدمی بردار" ، تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی...

نوشته شده در شنبه 92/3/4ساعت 12:31 عصر توسط در انتظارِ آفتاب نظرات ( ) |