چقدر چون همگان مثل دیگران باشم

به جای عشق به دنبال آب ونان باشم

 

اگر پرنده مرا آفریده­اند چرا

قفس بسازم ودر بند آشیان باشم

 

اگرچه ریشه در این دشت بسته­ام ،باید

به جای خاک گرفتار آسمان باشم

 

من از نزاع خودم بادلم خبر دارم

چگونه با دو ستم­پیشه مهربان باشم

 

نه او به خاطر من می­تواند این باشد

 

نه من به خاطر او می­توانم آن باشم

فاضل نظری

نوشته شده در شنبه 92/5/5ساعت 3:21 عصر توسط در انتظارِ آفتاب نظرات ( ) |