من به درماندگی صخره و سنگ
   من به آوارگی ابر و نسیم
من به سرگشتگی آهوی دشت
 من به تنهایی خود می مانم
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی
گیسوان تو به یادم می آید
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی
شعر چشمان تو را می خوانم
چشم تو چشمه شوق     
چشم تو، ژرف ترین راز وجود
برگ بید است که با زمزمه جاری باد
 تن به وارستن عمر ابدی می سپرد
تو تماشا کن
که بهاری دیگر
   پاورچین پاورچین
از دل تاریکی میگذرد
 و تو در خوابی
 و پرستو ها خوابند
  و تو می اندیشی...

 

نوشته شده در شنبه 92/2/28ساعت 6:42 عصر توسط در انتظارِ آفتاب نظرات ( ) |